Tytuł wystawy Temporarily Embarrassed Moonwalkers nawiązywał do wyrażenia „temporarily embarrassed millionaire”. Odnosi się ono do osób, które odmawiają słuszności jakimkolwiek formom państwowego interwencjonizmu, programom socjalnym i wspierania rozwoju praw pracowniczych, pomimo tego, że ich sytuacja ekonomiczna sytuuje ich po stronie prekariatu. To osoby, które mocno utożsamiają się z figurą przedsiębiorcy/potencjalnego milionera, który tylko chwilowo znajduje się w kryzysie i jest to tylko kwestią czasu, zanim coś mu skapnie i będzie mógł w pełni rozwinąć skrzydła (czyt. działalność gospodarczą). Mając na uwadze swój potencjalny, przyszły interes klasowy – sabotują swój aktualny. “Millionaire” zamieniliśmy na “moonwalkers’, ponieważ to drugie słowo rozumieć można na dwa istotne sposoby: (1) dosłownie jako „chodzenie po księżycu”, które w zimnowojennym kontekście, po lądowaniu w 1959 r. funkcjonować zaczęło jako symbol zwycięstwa gospodarki wolnorynkowej nad socjalizmem, a także dowód na to, że przy pomocy nieskrępowanych sił wytwórczych ludzkość może przekraczać ograniczenia nadane jej przez naturę. (2) Moonwalking to także popisowy taniec Michaela Jacksona, supergwiazdy, która nie mogła wydarzyć się w żadnej innej rzeczywistości niż amerykańska. Taniec ten polega na tworzeniu iluzji stawiania kroków w przód i jednoczesnym rzeczywistym przemieszczaniu się do tyłu, co wydało nam się obrazową metaforą cyklu reprodukcji kapitału, opisanego przez Kacpra Pobłockiego w Historii krótkiego trwania. Według tego autora kryzysy gospodarcze nie są chwilowym odstępstwem od właściwie obranego kursu; nie są błędem w „normalności”, ale głęboką podstawą tego zombie-ustroju. Temporarily Embarrassed Moonwalkers była wystawą o fasadowej cudowności; porównaniem obietnic składanych w 89 r. przez Balcerowicza z obserwowaną przez nas posttransformacyjną rzeczywistością. Słowo moonwalking było podwójną metaforą: wolnorynkowej niesamowitości oraz fasadowości postępu w warunkach kapitalistycznych relacji produkcji.